कवडसे

आपण आपल्या आयुष्यात किती मश्गूल म्हणा किंवा आत्ममग्न असतो नां? जे काही आपलं सामान्य जीवन, माफक यश, कांही दु:खं इ इ आहेत त्यात आपण मध्यवर्ती व्यक्तिरेखा/नायक असतो! (म्हणजे, तसं आपण स्वतः:ला समजत असतो!) कुटुंबातील बाकीचे एकदम आतल्या वर्तुळात , कांही बाहेरच्या वर्तुळात , कांही आणखी बाहेरच्या वर्तुळाच्या परिघावर, बरेचसे परिघापलीकडे वगैरे असतात.. आपण ज्यांच्या जीवनाचा थोडासाही विचार करत नसतो! उदा. तुम्ही Uber ने गेलेल्या taxi चा ड्रायव्हर , तुमच्या सोसायटीचा वॅाचमन , घरी येणारी maid, रस्त्यावरचा पंक्चर काढणारा इ इ! त्यांच्याही जीवनकथेत तुम्हाला असलंच तर नगण्य स्थान असतं!

आणि हो, त्या प्रत्येकाच्या वैयक्तिक जीवनात अनंत सुख-दु:खं आहेत. आनंद, आकांक्षा, स्वप्नं, वैफल्य, नैराश्य, सत्कर्म , कुकर्म इ नाना काळ्या, पांढ-या , करड्या , कधी रंगीबेरंगी छटांचं जीवन जगत असतो प्रत्येकजण! प्रत्येकाच्याच जीवनाचा पैस , आवाका हा तसा अफाटच असतो; मग भले तो माणुस कितीही सामान्य जीवन जगत असला तरी! फक्त एक दृष्टी लागते, निरिक्षणशक्ती लागते; ज्याला कल्पनाशक्ती व शब्दसंपत्तीची जोड मिळाली की चांगली चारशे-पाचशे पानी कादंबरी लिहिता येईल एखाद्या सिद्धहस्त लेखकाला! (कल्पना करा रत्नाकर मतकरी, जयवंत दळवी, जी ए कुलकर्णी , पेंडसे , नेमाडे , शरणकुमार लिंबाळे अशी कादंबरी लिहितायत..!)

आणि गंमत म्हणजे , हे जे मी वर नमूद केलेलं realization आहे (की कोणाही त्रयस्थ माणसाचं आयुष्य तेवढंच गुंतागुंतीचं असतं , complex असतं जेवढं तुम्ही तुमच्या स्वत:च्या जीवनाला समजताय) हे इंग्रजी भाषेत फक्त एका शब्दातून ध्वनित होतं.

तो शब्द आहे sonder!


इथेच थांबतो या रविवार सकाळी!! 



-प्रशांत